In memoriam: E.H. Renaat Jespers (1936-2025)

Op 11/7/2025 overleed te Westmalle in wzc Mariënhove E.H. Renaat Jespers. Hij was geboren in 1936 en afkomstig uit Turnhout, waar zijn moeder een winkel uitbaatte als zelfstandige. Hij heeft Latijn-Grieks gestudeerd aan het Jezuïetencollege te Turnhout en zijn priesteropleiding gedaan in het Groot Seminarie te Mechelen. Tijdens zijn priesteropleiding heeft hij onder andere dienst gedaan in het Militaire Ziekenhuis van Neder-Over-Heembeek. Hij heeft als priester-leraar de beginjaren meegemaakt van het toen pas opgerichte Sint-Lambertuscollege van Westerlo (huidige SILA), na zijn priesterwijding op 10 juli 1960. Na Westerlo is hij een tijd onderpastoor geweest in Ekeren.

Vervolgens kwam hij terecht op het Sint-Jan Berchmanscollege te Westmalle waar hij tot juni 1978 eerst prefect en later opvoeder internaat was voor 5 & 6. Ik herinner me nog een avond toen we tijdens één van de laatste avonden op het internaat als zesdejaars langs buiten van raam naar raam kropen - op de hoogste verdieping (!) - om samen nog iets te nuttigen op de kamer van een medestudent. Renaat had het hele tafereel gadegeslagen vanuit de tuin maar durfde niet tussen te komen uit vrees dat er iemand zou schrikken en zo zou kunnen verongelukken. Het heeft ons een zware preek opgeleverd. E.H. Lodewijk Van Loo was toen directeur, Raymond Dupont prefect. Ik heb Renaat in die periode ervaren als een héél correcte, faire ("streng maar rechtvaardig") opvoeder. Verfrissend ook... er kon al eens gelachen worden tijdens een bezinning en niets was vanzelfsprekend: hij ging een goeie discussie niet uit de weg.

Nadien is hij onderpastoor en later pastoor geworden van één, later twee parochies in Merksem. In die periode is zijn moeder bij hem komen inwonen; tot aan haar dood heeft hij voor haar gezorgd.

Tussendoor heeft Renaat zich vele jaren ingezet als vrijwilliger op héél wat fronten: hij was o.a. voogd en ik heb weet van een heel lange periode bij Jeka (van eind jaren ’60 tot ver in de tachtiger jaren), het toenmalige Sint-Paulus Jeugdkampen, waar hij aalmoezenier en helper was. Hij heeft bij Jeka ook kennis gemaakt met zijn latere passie: coördineren en ondersteunen van ontwikkelingswerk op de Filipijnen. Hij was een echte duizendpoot, ook op dat vlak: zette zich o.a. in voor een project ter bestrijding van tuberculose en voor acties tegen ontbossing. Na zijn pensionering op 65-jarige leeftijd heeft hij zich voluit op het ontwikkelingswerk gestort tot hij niet meer kon: Parkinson. Zelfs daarna bleef hij - op verzoek van velen - dopen en huwelijken inzegenen in de hem kenmerkende en uitgesproken stijl: héél erg betrokken, ernstig ook, maar altijd gekruid met véél humor.

Zijn 50-jarig priesterjubileum werd gevierd in Merksem op 11 juli 2010. Dag op dag 15 jaar later is hij overleden.

Zijn laatste jaren heeft hij eerst doorgebracht in een rusthuis in Merksem en daarna nog heel wat jaren in het wzc Mariënhove te Westmalle. Heel wat bekenden en vrienden bleven hem regelmatig en tot op het laatst bezoeken, wat hij héél erg gewaardeerd heeft. Er was veel volk op de begrafenis, waaronder een delegatie uit de Filipijnen.

Kris Buvens (78WB) in Het Beertje nr. 364 (september 2025)